Mijn broertje begon te huilen en zette zijn handen tegen z’n oren. Mijn broertje, zo jong. Pas tien jaar oud. Opeens voelde ik mij de stoere oudere zus, die hem altijd zou willen beschermen en steunen. We waren bang. Heel bang. ‘Mama, dit gaat niet goed?! Bel een ambulance?’ schreeuwde ik. ‘NU’

Ik ging naar beneden en wist niet wat ik moest doen. Papa lag – zonder dat ik het wist – te vechten voor zijn leven en ik had mezelf voorgenomen wél naar de orthodontist te gaan, zodat als ik thuis zou komen mijn papa in de armen kon slaan en deze teringzooi voorbij was.

Nu je dit leest, denk je vast, die is echt gek. Eerlijk gezegd, ik voedde mij weer eens met hoop. Hoop die soms zo onrealistisch is, dat het je alleen maar meer pijn doet als je uit de ‘hoop wolk’ knalt.

Het waren de raarste twintig minuten van mijn leven. Ik kwam aan, mocht direct gaan liggen en werd afgesnauwd – as usual, by the way. Chagrijnige kutmensen daar. Ze verdienen toch genoeg geld om een beetje leuk te doen?

Ik weet nog zo goed dat mezelf in moest houden om niet terug te gaan snauwen. Er gingen allerlei gedachten door mijn hoofd. ‘Houd je tering bek, mijn papa is misschien wel dood!’ ‘Anders doe je gewoon je werk, ik wil graag naar huis.’ ‘Het zou mij aan m’n reet roesten dat ik mijn tanden niet goed poets en alles aan mijn beugel hangt.’

Tja, echt lief was ik niet als puber. Maar ik had toch niet het lef om het écht te zeggen.

Ik lag. Ik had pijn. ‘Zou papa nog leven?’ ‘Ja, tuurlijk, hij is sterk.’ Ik vertrok.

Ik maakte en vervolgafspraak aan de balie en racete naar huis. Voor ons huis stonden twee ambulances en zoals dat in een dorp gaat, een hele hoop mensen die op zoek waren naar leedvermaak en sensatie. Verschrikkelijk. Get a life.

‘Je papa is overleden aan een longembolie.’
Huh. Dit was niet de afspraak die ik had gemaakt.
Nee. Dit is niet zo.

Ik zou terugkomen en jou een dikke knuffel geven. Ik zou zeggen je ons wel érg hebt laten schrikken. Over een week flauwe grappen maken, wil je a.u.b. niet zo overdreven de aandacht opzoeken? Dat kennen we nu wel.

Deze week was een ware hel. Ik heb de hele week zoveel gehuild, dat ik dat op de begrafenis niet meer kon.

Ik was de hele week in een wazige roes, waarvan ik elke ochtend weer hoopte dat het niet zo was. Dat ik hem niet kwijt was. Ik sliep bij mijn mama en met mijn broertje op één kamer. Elke dag werd ik wakker met een nachtmerrie.

De hele week kwamen er mensen op bezoek en moest er van alles geregeld worden voor de begrafenis. Weet je wat ik altijd zo stom heb gevonden?

Dat als je net iemand bent verloren, daar je hoofd niet naar staat om van alles te moeten regelen. Je wilt samenzijn, huilen, schreeuwen, gewoon weg of wat dan ook.

Ik heb geen zin om muziek met je uit te zoeken, te praten over hoe papa was of wat dan ook. Ik wil dit niet. Ik wil dit niet!
 
Pas toen ik mijn vader had begraven, kwam het besef door. Iemand die dood is, komt nooit meer in je leven terug. Dit was allesbehalve een nachtmerrie. Dit was werkelijkheid. Mijn werkelijkheid.

Lieve jij,

Het enige wat je weet, is dat je NU leeft. NU!

Zet je zorgen aan de kant en ga je mooiste leven leven, dat is iets wat ik jong heb geleerd. En daar ben ik mijn papa mega dankbaar voor.

Zonder het besef van ‘Carpe diem’ weet ik zeker dat wat ik nu doe in deze wereld, nog niet op deze leeftijd had gedaan. Dit is omdat ik wéét dat dit aardse bestaan opeens kan eindigen.

A.u.b. beloof mij, dat je vanaf nu gaat LEVEN.

Papa’s, geniet vandaag van jullie geweldige kinderen.

En alle geweldige kinderen, geniet van jullie prachtige papa’s.❤️

Love you!

Fé