Hij streelde zachtjes door mijn haar terwijl ik naar buiten lag te staren. ‘Waar denk je aan?’ ‘Niets,’ zei ik. ​​​​​​​​
​​​​​​​​
En alle mannen weten dat als je vrouw niets hoort zeggen, er genoeg aan de hand is. ‘Vertel het mij. Ik luister.’ ​​​​​​​​
​​​​​​​​
Er was nog nooit iemand in mijn leven geweest die zó kon luisteren als hij. Er was nog nooit iemand geweest die zo oordeelloos kon zijn als hem. ​​​​​​​​
​​​​​​​​
Die niet direct zijn eigen waarheid wilde plakken op mijn realiteit en de oplossing klaar had. ​​​​​​​​
​​​​​​​​
Mijn ziel die zich voor het eerst volledig opende bij een andere ziel. Zo puur.​​​​​​​​
​​​​​​​​
Met een wervelwind aan emoties vertelde ik hem hoe ik mijzelf écht voelde.​​​​​​​​
Dat ik mezelf verafschuwde, omdat ik soms niet het voorbeeld ben dat ik wil zijn.​​​​​​​​
Dat ik kritisch en streng was over waar ik stond en waar ik diende te zijn.​​​​​​​​
Dat ik niet écht trots kon zijn, want mijn leven voelde als een opeenstapeling van toevalligheden waar ik geen invloed op had.​​​​​​​​
​​​​​​​​
Ik barste in tranen uit en liet de strijdbijl eindelijk los door zijn pure aanwezigheid. Zolang voelde mijn leven als een strijd.​​​​​​​​
​​​​​​​​
Een strijd om de strijd, niet omdat er iets te winnen viel.​​​​​​​​
​​​​​​​​
En daar was zijn antwoord. Liefde.​​​​​​​​
Iemand die mij niet afwees, om wie ik werkelijk was en alle imperfecties die ik meedraag in dit leven.​​​​​​​​
​​​​​​​​
De spiegel die mij liet kijken naar mijzelf en gebroken, gekwetste en verwoeste hart door zwarte gebeurtenissen in mijn leven.​​​​​​​​
​​​​​​​​
En nog mooier. Hij spiegelde mij de onvoorwaardelijke liefde die er altijd is. Door te zijn.​​​​​​​​
​​​​​​​​
Liefde is in ons. Het is de vraag of wij liefde gespiegeld krijgen en kunnen toelaten. Het is een keuze, elke dag opnieuw. Kies liefde en het kiest jou. Altijd.